Polskie Towarzystwo Lekarskie
Zobacz zdjęcia
Informacje szczegółowe
Informacje dodatkowe
Tablica pamięci
Lek. med. Aleksandra Gabrysiak
„swoim krótkim życiem odcisnęła trwały ślad w sercach, umysłach i pamięci wielu osób”- słowa prof. Jerzego Regulskiego z książki pt.:” Doktor Ola - Lekarz ciała i duszy” autorstwa prof. Grażyny Świąteckiej
Aleksandra Gabrysiak, ur. 1942 r. w Radzyminie k/Warszawy .Od dzieciństwa dotknięta cierpieniem i ciężkim kalectwem fizycznym, w następstwie zmian w przebiegu krzywicy opornej na leczenie Wit D. Przebyła kilka operacji(pierwsza w 6 r. ż.) w Klinice Prof. Degi w Poznaniu. Szkołę Powszechną i Liceum Ogólnokształcące ukończyła w Gdańsku i w 1961 r. uzyskała świadectwo dojrzałości. Pomimo trwałego fizycznego kalectwa podjęła w 1962 r. studia na Wydziale Lekarskim AMG. Od pierwszej operacji marzyła o medycynie. W 1968 r. po uzyskaniu dyplomu lekarskiego założyła pierścionek z wygrawerowaną na nim datą otrzymania dyplomu i wężem Eskulapa, jako symbol „zaślubin” z medycyną. Bezpośrednio po studiach pracowała w Zakładzie Biochemii Klinicznej AMG prof. Stefana Angielskiego. Po uzyskaniu specjalizacji II stopnia z/z biochemii klinicznej podjęła pracę w Tczewie, jako kierownik Laboratorium. W tym czasie adoptowała dziecko – córkę Marysię, którą wychowywała samotnie. Kochała ją jak własne dziecko. Już w Tczewie dała się poznać jako osoba o wielkim sercu społecznika. Założyła tam telefon zaufania. W 1975 r. przeniosła się do Elbląga, gdzie oddała się całkowicie chorym, uzależnionym od nałogów, samotnym matkom, więźniom i innym potrzebującym pomocy. Ratowała życie nienarodzonym, samobójcom i pomagała odnaleźć im sens życia, a miała tu szczególny dar. Z niezwykłym skutkiem godziła zwaśnione małżeństwa. Swoją postawą oddziaływała na szerokie kręgi ludzi i inspirowała innych do działania w duchu pomocy bliźniemu. Często służyła pomocą osobom zwolnionym z więzienia i odwiedzała więźniów, a jej dom był dostępny dla potrzebujących przez całą dobę. 6 lutego 1993 r. została zamordowana we własnym mieszkaniu, wraz z jej 19-letnią córką Marią. Zabójcą okazał się jeden z podopiecznych, wypuszczony na przepustkę z więzienia.
Życiem swoim zaświadczyła o Wielkim powołaniu Lekarskim. Jest i będzie Wielkim, Pięknym i głęboko humanitarnym wezwaniem: pochylenia się nad chorym, cierpiącym, słabym.
(autor prof. Grażyna Świątecka)
Ogromną zasługą prof. Grażyny Świąteckiej jest wielokierunkowy przekaz niezwykłego przykładu Dr Oli i inspirowanie w środowisku medycznym do podobnego postępowania – czynienia dobra i pociągania za sobą innych. Dzięki niej środowisko medyczne obrało za ideał postępowanie charytatywne Dr Oli i jej imieniem nazwano niektóre Hospicja na Pomorzu, ulice w Gdańsku, Elblągu, Tczewie itd.., a w budynku Przychodni Klinicznej AMG, gdzie pracowała Dr Ola, została umieszczona Tablica Pamiątkowa ku Jej czci- ufundowana prze środowisko akademickie.
Dr med. Józef Hornowski
Szanowne Koleżanki i Koledzy,
Z ogromnym żalem pragnę przekazać informację o śmierci śp. Doktora Medycyny Józefa Hornowskiego, wspaniałego lekarza i społecznika, człowieka wielkiego serca, wiernego ideałom patrioty i żołnierza. Józef Hornowski urodził się 19 listopada 1916 roku w Kutaisi w Gruzji jako syn dyplomowanego inżyniera Michała Hornowskiego i nauczycielki Marii z Niwińskich. Do odrodzonej Polski przyjechał w 1923 roku i po dwóch latach w Modlinie zamieszkał w Toruniu, gdzie ukończył Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im Mikołaja Kopernika, zdając maturę w 1935 roku. W tym też roku został przyjęty, po zdaniu egzaminów wstępnych, na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie do wybuchu wojny ukończył 4 lata studiów. Do wybuchu powstania warszawskiego był zatrudniony jako Kurator Sanitarny kończąc równocześnie studia lekarskie na Tajnym Uniwersytecie Lekarskim w 1943 roku. Staże szpitalne odbył w czasie okupacji, a od 1943 roku pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych jako asystent Prof. Witolda Orłowskiego szkoląc również studentów na tajnym nauczaniu na uniwersytecie i Szkole im. Zaorskiego. Po wybuchu powstania i po przebyciu obozu przejściowego pracował w szpitalu RGO we Włochach. W roku 1945 został zmobilizowany do Wojska Polskiego gdzie pracował jako epidemiolog. W 1947 roku po demobilizacji uzyskał specjalizacje z chorób wewnętrznych, a następnie obronił prace doktorską i jako lekarz wojskowy zorganizował od podstaw Oddział Wewnętrzny Wojskowego Szpitala Zakaźnego w Otwocku, a następnie został przeniesiony do powstającego Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej kierując praca naukową i medyczną i dydaktyczną uzyskując również specjalizację z medycyny lotniczej. W 1975 roku został przeniesiony w stan spoczynku i pracował jako emeryt w Międzyzakładowej Przychodni Leczniczej przy ulicy Mazowieckiej. Od 1972 roku aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Lekarskim piastując między innymi przez dwie kadencje funkcje sekretarza Zarządu Głównego oraz członka komisji rewizyjnej. Niestrudzony orędownik Domu Lekarza Seniora pełniący funkcję sekretarza Budowy Domu Lekarza PTL. Od powstania Solidarności aktywnie uczestniczył w reaktywacji izb lekarskich i w I kadencji pełnił funkcję Przewodniczącego Okręgowej komisji Rewizyjnej OIL w Warszawie oraz był wybrany delegatem na okręgowy i krajowy zjazd lekarzy. Samorząd izby warszawskiej decyzją VI Okręgowego Zjazdu Lekarzy nadał dr Józefowi Hornowskiemu godność Delegata Honorowego. Był obecny na wszystkich zjazdach, okręgowych radach, prezydiach, niezwykle skrupulatnie je opisując zapełniając łamy naszego biuletynu Puls za co został uhonorowany Złotym Piórem. Jego notatki mogą być najcenniejszą biblioteką i kroniką ostatnich dziesięcioleci medycyny. Od 1992 roku z ramienia izby lekarskiej opiekował się Domem Lekarza Seniora zabiegając o jak najwyższy poziom opieki; ale przede wszystkim dając mieszkańcom swoje ciepło dzieląc się doświadczeniem ,mądrością życiową i stałą obecnością odznaczony został wielokrotnie wysokimi medalami państwowymi, wojskowymi i środowiskowymi, ale nie ma takiego wyróżnienia, które by mogło oddać Jego dobro i miłość do drugiego człowieka. Odszedł na „wieczny lekarski dyżur” rano 13 czerwca, spędzając ostatnie lata w Domu Lekarza Seniora przy ulicy Wołoskiej. Jak nikt inny pokazał swoim życiem jak można służyć innym i dać dowód miłości , wiary i etosu zawodu lekarza. Dziękuję Bogu za możliwość wieloletniej współpracy z śp. Dr Józefem Hornowskim; za Jego nieocenione rady , niezwykły takt i konsekwencję. Żegnaj Mistrzu i Nauczycielu , Wspaniały Kolego i wierzę że „tylko odszedłeś , nie umarłeś”.
Krzysztof Makuch
Dr med. Stefan Michalak – w 65 rocznicę bohaterskiej śmierci
15 sierpnia mija 65 lat od bohaterskiej dramatycznej śmierci w nurtach Bałtyku dr Stefana Michalaka w czasie ratowania życia dwu tonących kolegów. Pozostał On dla wielu pokoleń lekarzy wzorem postawy lekarskiej. Dr Michalak reprezentował nieprzeciętne cechy: wielką miłość do Ojczyzny, wysoki ideał etyki zawodowej, głębokie wykształcenie lekarskie oraz wszechstronne zainteresowanie przyrodniczo-humanistyczne. Piękną i szlachetną postać upamiętnia Pomnik odsłonięty w 2001 r. na placu noszącym Jego Imię, u zbiegu ul. Dębinki i Marii Skłodowskiej Curie. Upamiętnia on niezwykłego lekarza, o nieprzeciętnej pasji i talentach organizacyjnych lidera.
Dr Michalak przybył do pogrążonego jeszcze w walkach wojennych Gdańska w kwietniu 1945 r., na miesiąc przed zakończeniem wojny, aby w zburzonym mieście zorganizować Akademię Lekarską na Wybrzeżu. Było to bezpośrednio po zburzeniu i spaleniu Gdańska przez sowieckie wojska. W całym mieście panował chaos wojenny. Dr Michalak, jako dyrektor i naczelny lekarz poświęcił najofiarniejszy okres swego życia broniąc powstającą Akademię przed dewastacją budynków i grabieżą mienia szpitalnego. Z wielką energią zorganizował zaopatrzenie w wodę, żywność, lekarstwa i materiały opatrunkowe. W błyskawicznym czasie powstała Akademia Lekarska w Gdańsku, jako pierwsza w kraju. Mogła przygarnąć setki młodzieży i ofiarować pomoc lekarską wielu tysiącom chorych. A dzięki osiedleniu się w Gdańsku Profesorów z Uniwersytetu Wileńskiego i zrujnowanej Warszawy Uczelnia ta stała się przodującą w kraju.
W dniu powołania Akademii Lekarskiej z inicjatywy prof. Włodzimierza Mozołowskiego, prof. Tadeusza Bilikiewicza i dr Stefana Michalaka odbyło się zebranie założycielskie Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego.Przewodniczył mu prof. Mozołowski, a na zastępcę wybrano prof. Tadeusza Bilikiewicza. W działalności naukowej Towarzystwa aktywnie uczestniczył dr Michalak. W historii powojennego PTL w kraju było to pierwsze Towarzystwo Lekarskie.
Dr Michalak od stycznia 1946 r., gdy tylko warunki mu pozwoliły, odstępuje od kierowniczych stanowisk w celu realizacji swej naukowej pasji w dziedzinie biochemii i biofizyki. Zostaje adiunktem w Zakładzie Chemii Lekarskiej. Pracuje nad poznaniem zmienności białka w procesach zakaźnych. Pracę tą wykonuje z dużym zapałem i inwencją, osiągając imponujące wyniki - wg wybitnego biochemika prof. Mozołowskiego –„wnoszące istotny postęp w dziedzinie wiedzy o białkach”. Można było domniemywać, biorąc pod uwagę naukowe postępy, pracowitość i zaangażowanie, że wkrótce mogłoby dojść do obrony pracy habilitacyjnej. Niestety, niespodziewana śmierć w wieku trzydziestu ośmiu lat przerwała intensywnie rozwijającą się karierę naukową.
Dla uczczenia Jego pamięci w 1948 r. Senat Akademii Lekarskiej umieścił tablicę pamiątkową w Głównym Gmachu Uczelni, a w 1996 r. Rada Miasta Gdańska nadała skwerowi w miejscu usytuowania pomnika imię dr med. Stefana Michalaka. Stefanowi Michalakowi zostały też poświęcone liczne opracowania, artykuły oraz znakomita biograficzna książka autorstwa Zbigniewa Machalińskiego: Stefan Michalak lekarz, podróżnik, organizator Akademii Medycznej w Gdańsku, Gdańsk 2001, Wydawnictwo „Marpress”.
Lek. med. Aleksandra Gabrysiak
„swoim krótkim życiem odcisnęła trwały ślad w sercach, umysłach i pamięci wielu osób”- słowa prof. Jerzego Regulskiego z książki pt.:” Doktor Ola - Lekarz ciała i duszy” autorstwa prof. Grażyny Świąteckiej
Aleksandra Gabrysiak, ur. 1942 r. w Radzyminie k/Warszawy .Od dzieciństwa dotknięta cierpieniem i ciężkim kalectwem fizycznym, w następstwie zmian w przebiegu krzywicy opornej na leczenie Wit D. Przebyła kilka operacji(pierwsza w 6 r. ż.) w Klinice Prof. Degi w Poznaniu. Szkołę Powszechną i Liceum Ogólnokształcące ukończyła w Gdańsku i w 1961 r. uzyskała świadectwo dojrzałości. Pomimo trwałego fizycznego kalectwa podjęła w 1962 r. studia na Wydziale Lekarskim AMG. Od pierwszej operacji marzyła o medycynie. W 1968 r. po uzyskaniu dyplomu lekarskiego założyła pierścionek z wygrawerowaną na nim datą otrzymania dyplomu i wężem Eskulapa, jako symbol „zaślubin” z medycyną. Bezpośrednio po studiach pracowała w Zakładzie Biochemii Klinicznej AMG prof. Stefana Angielskiego. Po uzyskaniu specjalizacji II stopnia z/z biochemii klinicznej podjęła pracę w Tczewie, jako kierownik Laboratorium. W tym czasie adoptowała dziecko – córkę Marysię, którą wychowywała samotnie. Kochała ją jak własne dziecko. Już w Tczewie dała się poznać jako osoba o wielkim sercu społecznika. Założyła tam telefon zaufania. W 1975 r. przeniosła się do Elbląga, gdzie oddała się całkowicie chorym, uzależnionym od nałogów, samotnym matkom, więźniom i innym potrzebującym pomocy. Ratowała życie nienarodzonym, samobójcom i pomagała odnaleźć im sens życia, a miała tu szczególny dar. Z niezwykłym skutkiem godziła zwaśnione małżeństwa. Swoją postawą oddziaływała na szerokie kręgi ludzi i inspirowała innych do działania w duchu pomocy bliźniemu. Często służyła pomocą osobom zwolnionym z więzienia i odwiedzała więźniów, a jej dom był dostępny dla potrzebujących przez całą dobę. 6 lutego 1993 r. została zamordowana we własnym mieszkaniu, wraz z jej 19-letnią córką Marią. Zabójcą okazał się jeden z podopiecznych, wypuszczony na przepustkę z więzienia.
Życiem swoim zaświadczyła o Wielkim powołaniu Lekarskim. Jest i będzie Wielkim, Pięknym i głęboko humanitarnym wezwaniem: pochylenia się nad chorym, cierpiącym, słabym.
(autor prof. Grażyna Świątecka)
Ogromną zasługą prof. Grażyny Świąteckiej jest wielokierunkowy przekaz niezwykłego przykładu Dr Oli i inspirowanie w środowisku medycznym do podobnego postępowania – czynienia dobra i pociągania za sobą innych. Dzięki niej środowisko medyczne obrało za ideał postępowanie charytatywne Dr Oli i jej imieniem nazwano niektóre Hospicja na Pomorzu, ulice w Gdańsku, Elblągu, Tczewie itd.., a w budynku Przychodni Klinicznej AMG, gdzie pracowała Dr Ola, została umieszczona Tablica Pamiątkowa ku Jej czci- ufundowana prze środowisko akademickie.
Dr med. Józef Hornowski
Szanowne Koleżanki i Koledzy,
Z ogromnym żalem pragnę przekazać informację o śmierci śp. Doktora Medycyny Józefa Hornowskiego, wspaniałego lekarza i społecznika, człowieka wielkiego serca, wiernego ideałom patrioty i żołnierza. Józef Hornowski urodził się 19 listopada 1916 roku w Kutaisi w Gruzji jako syn dyplomowanego inżyniera Michała Hornowskiego i nauczycielki Marii z Niwińskich. Do odrodzonej Polski przyjechał w 1923 roku i po dwóch latach w Modlinie zamieszkał w Toruniu, gdzie ukończył Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im Mikołaja Kopernika, zdając maturę w 1935 roku. W tym też roku został przyjęty, po zdaniu egzaminów wstępnych, na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie do wybuchu wojny ukończył 4 lata studiów. Do wybuchu powstania warszawskiego był zatrudniony jako Kurator Sanitarny kończąc równocześnie studia lekarskie na Tajnym Uniwersytecie Lekarskim w 1943 roku. Staże szpitalne odbył w czasie okupacji, a od 1943 roku pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych jako asystent Prof. Witolda Orłowskiego szkoląc również studentów na tajnym nauczaniu na uniwersytecie i Szkole im. Zaorskiego. Po wybuchu powstania i po przebyciu obozu przejściowego pracował w szpitalu RGO we Włochach. W roku 1945 został zmobilizowany do Wojska Polskiego gdzie pracował jako epidemiolog. W 1947 roku po demobilizacji uzyskał specjalizacje z chorób wewnętrznych, a następnie obronił prace doktorską i jako lekarz wojskowy zorganizował od podstaw Oddział Wewnętrzny Wojskowego Szpitala Zakaźnego w Otwocku, a następnie został przeniesiony do powstającego Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej kierując praca naukową i medyczną i dydaktyczną uzyskując również specjalizację z medycyny lotniczej. W 1975 roku został przeniesiony w stan spoczynku i pracował jako emeryt w Międzyzakładowej Przychodni Leczniczej przy ulicy Mazowieckiej. Od 1972 roku aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Lekarskim piastując między innymi przez dwie kadencje funkcje sekretarza Zarządu Głównego oraz członka komisji rewizyjnej. Niestrudzony orędownik Domu Lekarza Seniora pełniący funkcję sekretarza Budowy Domu Lekarza PTL. Od powstania Solidarności aktywnie uczestniczył w reaktywacji izb lekarskich i w I kadencji pełnił funkcję Przewodniczącego Okręgowej komisji Rewizyjnej OIL w Warszawie oraz był wybrany delegatem na okręgowy i krajowy zjazd lekarzy. Samorząd izby warszawskiej decyzją VI Okręgowego Zjazdu Lekarzy nadał dr Józefowi Hornowskiemu godność Delegata Honorowego. Był obecny na wszystkich zjazdach, okręgowych radach, prezydiach, niezwykle skrupulatnie je opisując zapełniając łamy naszego biuletynu Puls za co został uhonorowany Złotym Piórem. Jego notatki mogą być najcenniejszą biblioteką i kroniką ostatnich dziesięcioleci medycyny. Od 1992 roku z ramienia izby lekarskiej opiekował się Domem Lekarza Seniora zabiegając o jak najwyższy poziom opieki; ale przede wszystkim dając mieszkańcom swoje ciepło dzieląc się doświadczeniem ,mądrością życiową i stałą obecnością odznaczony został wielokrotnie wysokimi medalami państwowymi, wojskowymi i środowiskowymi, ale nie ma takiego wyróżnienia, które by mogło oddać Jego dobro i miłość do drugiego człowieka. Odszedł na „wieczny lekarski dyżur” rano 13 czerwca, spędzając ostatnie lata w Domu Lekarza Seniora przy ulicy Wołoskiej. Jak nikt inny pokazał swoim życiem jak można służyć innym i dać dowód miłości , wiary i etosu zawodu lekarza. Dziękuję Bogu za możliwość wieloletniej współpracy z śp. Dr Józefem Hornowskim; za Jego nieocenione rady , niezwykły takt i konsekwencję. Żegnaj Mistrzu i Nauczycielu , Wspaniały Kolego i wierzę że „tylko odszedłeś , nie umarłeś”.
Krzysztof Makuch
Dr med. Stefan Michalak – w 65 rocznicę bohaterskiej śmierci
15 sierpnia mija 65 lat od bohaterskiej dramatycznej śmierci w nurtach Bałtyku dr Stefana Michalaka w czasie ratowania życia dwu tonących kolegów. Pozostał On dla wielu pokoleń lekarzy wzorem postawy lekarskiej. Dr Michalak reprezentował nieprzeciętne cechy: wielką miłość do Ojczyzny, wysoki ideał etyki zawodowej, głębokie wykształcenie lekarskie oraz wszechstronne zainteresowanie przyrodniczo-humanistyczne. Piękną i szlachetną postać upamiętnia Pomnik odsłonięty w 2001 r. na placu noszącym Jego Imię, u zbiegu ul. Dębinki i Marii Skłodowskiej Curie. Upamiętnia on niezwykłego lekarza, o nieprzeciętnej pasji i talentach organizacyjnych lidera.
Dr Michalak przybył do pogrążonego jeszcze w walkach wojennych Gdańska w kwietniu 1945 r., na miesiąc przed zakończeniem wojny, aby w zburzonym mieście zorganizować Akademię Lekarską na Wybrzeżu. Było to bezpośrednio po zburzeniu i spaleniu Gdańska przez sowieckie wojska. W całym mieście panował chaos wojenny. Dr Michalak, jako dyrektor i naczelny lekarz poświęcił najofiarniejszy okres swego życia broniąc powstającą Akademię przed dewastacją budynków i grabieżą mienia szpitalnego. Z wielką energią zorganizował zaopatrzenie w wodę, żywność, lekarstwa i materiały opatrunkowe. W błyskawicznym czasie powstała Akademia Lekarska w Gdańsku, jako pierwsza w kraju. Mogła przygarnąć setki młodzieży i ofiarować pomoc lekarską wielu tysiącom chorych. A dzięki osiedleniu się w Gdańsku Profesorów z Uniwersytetu Wileńskiego i zrujnowanej Warszawy Uczelnia ta stała się przodującą w kraju.
W dniu powołania Akademii Lekarskiej z inicjatywy prof. Włodzimierza Mozołowskiego, prof. Tadeusza Bilikiewicza i dr Stefana Michalaka odbyło się zebranie założycielskie Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego.Przewodniczył mu prof. Mozołowski, a na zastępcę wybrano prof. Tadeusza Bilikiewicza. W działalności naukowej Towarzystwa aktywnie uczestniczył dr Michalak. W historii powojennego PTL w kraju było to pierwsze Towarzystwo Lekarskie.
Dr Michalak od stycznia 1946 r., gdy tylko warunki mu pozwoliły, odstępuje od kierowniczych stanowisk w celu realizacji swej naukowej pasji w dziedzinie biochemii i biofizyki. Zostaje adiunktem w Zakładzie Chemii Lekarskiej. Pracuje nad poznaniem zmienności białka w procesach zakaźnych. Pracę tą wykonuje z dużym zapałem i inwencją, osiągając imponujące wyniki - wg wybitnego biochemika prof. Mozołowskiego –„wnoszące istotny postęp w dziedzinie wiedzy o białkach”. Można było domniemywać, biorąc pod uwagę naukowe postępy, pracowitość i zaangażowanie, że wkrótce mogłoby dojść do obrony pracy habilitacyjnej. Niestety, niespodziewana śmierć w wieku trzydziestu ośmiu lat przerwała intensywnie rozwijającą się karierę naukową.
Dla uczczenia Jego pamięci w 1948 r. Senat Akademii Lekarskiej umieścił tablicę pamiątkową w Głównym Gmachu Uczelni, a w 1996 r. Rada Miasta Gdańska nadała skwerowi w miejscu usytuowania pomnika imię dr med. Stefana Michalaka. Stefanowi Michalakowi zostały też poświęcone liczne opracowania, artykuły oraz znakomita biograficzna książka autorstwa Zbigniewa Machalińskiego: Stefan Michalak lekarz, podróżnik, organizator Akademii Medycznej w Gdańsku, Gdańsk 2001, Wydawnictwo „Marpress”.